“In het jaar 2000 verhuisde ik met mijn gezin van het mooie Linden naar het mooie Sint Bernard, landelijk, glooiend, kleine landwegen tussen velden en bossen.
Alleen… één lang saai lint doorkruist St-Bernard, langs de kerk, het parochiecentrum, het lokaal dienstencentrum, enkele kleine en grote winkels en lintbebouwing. Mensen die er niet wonen, beseffen niet eens dat ze eigenlijk door een dorpskern rijden.
Het is ook één lang gevaarlijk lint, toch als je voetganger of fietser bent. Voetgangers zie je er bijna niet, er ontbreekt op vele plaatsen een voetpad. Fietsers daarentegen zijn er wel. Toen ik indertijd – nu meer dan 10 jaar geleden – met mijn kinderen naar school fietste, was ik bijna de enige (misschien wel onverantwoorde? ) moeder die dit deed. Op de Staatsbaan zag je ook zelden fietsers.
"De Staatsbaan is weldegelijk een belangrijke fiets-as"
Intussen zijn er veel meer moeders, vaders, die hun kinderen per fiets naar school brengen; maar ook vooral veel mensen die ’s morgens en s avonds naar hun werk richting Leuven of richting Diest fietsen. Dat alles gebeurt met gewone fietsen, snelle en trage e-bikes, kinderfietsjes, fietskarren. Deze sterke toename zie je ook aan de cijfers van Telraam (www.telraam.net): 10% van het verkeer zijn fietsers. Is dit niet opvallend veel voor deze weg? De Staatsbaan is weldegelijk een belangrijke fiets-as.”